رئیس جمهور و اتاق‌های بسیار گرم کاخ سفید

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری میزان، کتاب «آتش و خشم» نوشته «مایکل وولف» روزنامه‌نگار آمریکایی است که ۵ ژانویه ۲۰۱۸ منتشر شد.

نویسنده در ابتدای کتاب می‌گوید: «رویداد‌هایی که من در این صفحات شرح داده‌ام بر اساس گفتگو‌هایی صورت گرفته‌اند که در یک دوره زمانی ۱۸ ماهه با رئیس جمهور و بیشتر اعضای ارشد کارکنان او (که تعدادی از آن‌ها چندین بار با من گفتگو داشتند) و همچنان بسیاری از دیگری افرادی که کارکنان ارشد رئیس جمهور با آن‌ها صحبت کرده بودند، انجام شده است.

در بخشی از کتاب «آتش و خشم» – انتشارات تیسا – با عنوان «سیپک» آمده است: در روز بیست و سه فوریه، یک روز ۷۵ درجه فارنهایتی در واشنگتن، رئیس جمهور با شکایت درباره اتاق‌های بسیار گرم کاخ سفید از خواب برخاست؛ اما برای یک بار هم که شده، شکایت‌های او موضوع اصلی نگران کننده‌ای نبود. تمرکز اصلی و هیجانی عمارت غربی سازمان دهی اتومبیل‌هایی برای کنفرانس اقدامات سیاسی محافظه کاران (سیپک) گردهمایی سالیانه فعالان جنبش محافظه کار بود که تمام اتاق‌های هتل‌های واشنگتن را پر کرده بودند و حالا به اقامتگاه گیلورد در اسکله بندرگاه ملی مریلند آمده بودند.

اعضای سیپک راست جناح راست مرکزی را در اختیرا داشتند و درصدد بودند تا با صلابت پیش روند، در قبال تمام گروه‌های محافظه کار مغایر با خود احساس دو گانه‌ای داشتند و برای مدت‌هایی طولانی ارتباط خوبی با ترامپ برقرار نکردند؛ زیرا از نظر آن‌ها ترامپ یک محافظه کار، غیر محتمل و شاید هم شارلاتان محسوب می‌شد. علاوه بر این اعضای سیپک، بانون و برایتبارت را نوعی محافظه کاری عجیب و غیر معمول می‌دانستند و برایتبارت سال‌های سال کنفرانسی رقابتی را در نزدیکی آن محل اجرا می‌کرد که ” دعوت نشده ” نام داشت.

اما کاخ سفید ترامپ امسال این کنفرانس را تحت سلطه خود قرار داده وحتی آن را در بر می‌گرفت و تمام افراد تمایل داشتند تا برای این لحظه شیرین حضور داشته باشند. رئیس جمهور که قصد داشت تا در دومین روز سخنرانی خود را انجام دهد، تمایل داشت تا رونالد ریگان در اولین سال حضور او در کاخ سفید سخنانی را در کنفرانس انجام دهد، درحالی که بوش پدر و پسر، که سیپک و فعالان محافظه کار را می‌شناختند، به طرز چشمگیری از شرکت در این گردهمایی سرباز زدند.

کلیان کانوی سخنران آغازین کنفرانس بود، به همراه دستیار و دو دختر و پرستار کودکانش در این گردهمایی شرکت کرده بود. بانون، که اولین حضور عمومی و رسمی خود را در ریاست جمهوری ترامپ داشت؛ تیم معمول خود از جمله ربکا مرسر (حامی محوری ترامپ) و همچنین اسپانسر مالی برایتبارت، دختر جوانش، و همچنین الی هنلی، اشراف زاده پالم بیچ و حامی مالی محافظه کاران و دوست مرسر، را به همراه داشت. (هنلی سلطه جو و مغرور که قبلا با بانون ملاقات نکرده بود، ظاهر او را “کثیف” توصیف کرد).

مصاحبه بانون قرار بود در بعد از ظهر توسط مت اشلپ رئیس سیپک انجام گیرد که چهره‌ای با خوش رویی تصنعی بود و به نظر می‌رسید در تلاش است تا تصاحب کنفرانسش به دست ترامپ را بپذیرد. چند روز قبل بانون تصمیم گرفته بود تا پریبوس را با خود به این مصاحبه بیاورد، هم به نوعی ژست خصوصی و حسن نیت و هم به عنوان نمایش عمومی اتحاد و نشانه‌ای از اتحاد در حال رشد این دو علیه کوشنر.

در الکساندر یای ویرجینیا ریچارد اسپنسر، رئیس موسسه ریاست ملی، که گاهی با عنوان اتاق فکر نژاد پرستی سفید پوستان از آن یاد می‌شود، به طرز ناراحت کننده‌ای برای کاخ سفید، پیروزی ترامپ را در انتخابات نوعی پیروزی شخصی برای خود قلمداد می‌کرد و درحال سازمان دهی سفرش به سیپک بود که می‌توانست درست مانند تیم ترامپ برای او نیز یک مارش پیروزی در نظر گرفته شود. اسپنسر – که در سال ۲۰۱۶ عنوان کرده بود که “بیایید به سبک سال ۱۹۳۳ با هم جشن بگیریم”، یعنی سال به قدرت رسیدن هیتلر – جنجال زیادی را هنگام گفتن “هیل ترامپ” بعد از انتخابات ایجاد کرد و بعد از آن هم در روز تحلیف، بعد از اینکه یکی ازشرکت کنندگان به او مشتی حواله کرد چهره‌ای مظلوم نمایانه و شهادت وار از خود به نمایش گذاشت که در یوتیوب جاودانه شد.

سیپک که توسط افراد باقی مانده از جنبش محافظه کاران بعد از شکست آخرالزمانی بری گلدواتر در سال ۱۹۶۴ سازمان دهی شده بود با خستگی ناپذیری صبورانه خود را به ستون فقرات بقا و پیروزی محافظه کاران تبدیل کرده بود. این جنبش جان بیر چرز و راست‌های نژاد پرست را حذف و اصول محافظه کاری فلسفه راسل کرک و ویلیام باکلی را در پیش گرفت. در آن هنگام از دولت کوچک زمان ریگان و همچنین اصلاحات ضد مقرراتی دفاع کرد و اجزایی را به جنگ‌های فرهنگی – ضد سقط، ضد ازدواج هم جنس گرایان و تمایل به سمت اونجلیست‌ها- افزود و با رسانه‌های محافظه کار، یعنی در ابتدای رادیو جناح راست و بعد از آن با شبکه خبری فاکس نیوز ارتباط برقرار کرد. از این در هم آمیختگی مجادلاتی گسترده و جزئی نگر در باب پاکی، همزمانی و وزن روشن فکری محافظه کاران مطرح شد. بخش جالب کنفرانس سیپک جذب بخش وسیعی از محافظه کاران جوان، که به دلیل افزیاش تعداد رسانه‌های لیبرال پوشش دهنده این کنفرانس به کنایه توده الکس کیتون نامیده می‌شد و یادگیری اصول محافظه کاران بود.

اما بعد از خیزش عظیم کلینتون در دهه ۹۰ سیپک در سال‌های جرج دبلیو بوش شروع به انشعاب کرد، شبکه خبری فاکس نیوز به مرکز احساسی محافظه کاران آمریکا تبدیل شده بود، نومحافظه کاران بوش و جنگ عراق به شکل فزاینده‌ای توسط اختیارگران جناح راست بیشتر و بیشتر توسط محافظه کاران جوان‌تر به چالش کشیده شد. در سال‌های ریاست جمهوری اوباما جنبش محافظه کار به شکل فزاینده‌ای از رد جنبش چای و رسانه‌های سنت شکن جناح راست از جمله شبکه برایتبارت که مشخصاً از کنفرانس سیپک حذف شده بود، دچار سردرگمی شد.

در سال ۲۰۱۱ با اعلام وفاداری به حزب محافظه کاران ترامپ، با این گروه برای یک جایگاه سخنرانی لابی کرد و به او یک زمان سخنرانی پانزده دقیقه‌ای اعطا شد. گزارش شده او برای رسیدن به این جایگاه بسیار خرج کرده بود. اگر سیپک خواستار نوعی حزب محافظه کارانه بود به طیف وسیعی از افراد مشهور نیز توجه داشت که در طی این سالیان شامل افرادی مانند راش لیمبو، آن کولتر و چندین ستاره شبکه خبری فاکس بود. سال قبل از انتخاب مجدد اوباما، ترامپ در همین دسته جای می‌گرفت؛ اما حالا چهار سال بعد نگاه بسیار متفاوتی به او می‌شد. در زمستان ۲۰۱۶ درطی رقابت شدید نامزدی جمهوری خواهان ترامپ – که حالا یک مرتد جمهوری خواه و در عین حال محبوب جمیعت شناخته می‌شد- تصمیم گرفت تا از سیپک صرف نظر کند؛ زیرا از این مسئله نگران بود که شاید استقبال از او مناسب نباشد.

امسال، به عنوان بخشی از اتحاد جدید کاخ سفید ترامپ بانون، شخصیت اصلی سرمقاله نویس سیپک، میلو یانوپولوس، چهره راست افراطی و هوچی گر بریتانیایی هم جنس گرا باشد که وابسته به کانال خبری برایتبارت محسوب می‌شد. یانوپولوس – تمام مواضع او بیشتر به جنبش‌های چپ ۱۹۶۸ شباهت داشت، به نظر می‌رسید بیشتر به زیر پا گذاشتن صحت سیاسی و عرف اجتماعی متمرکز بود که باعث انتقادات تند جناح چپ و همچنین اعتراضاتی علیه او شد – چهره‌ای محافظه کار وگزینه‌ای مبهوت کننده محسوب می‌شد. در حقیقبت نشان ظریفی وجود داشت که انتخاب یانوپولوس توسط سیپک به این دلیل بوده تا به صورت دقیق بانون وکاخ سفید را به دلیل ارتباط ضمنی شان به او زیر سوال ببرند. می‌توان گفت که یانوپولوس تحت حمایت بانون قرار داشته است. زمانی که دو روز قبل از افتتاحیه سیپک یک وبلاگ نویش محافظه کار ویدئویی از یانوپولوس را پیدا کرد که در یک جشن و شادی عجیب می‌کوشید پدئوفیلی را توجیه کند، کاخ سفید مشخصاً به او گفت که اخراج است و باید برود.

با این حال حضور کاخ سفید در سیپک که علاوه بر خود رئیس جمهور شامل بانون و کانوی و وزیر آموزش، بتی دووس، همچنین مشاور سیاست خارجی کاخ سفید و یکی از نویسندگان برایتبارت، سباستین گرکا، می‌شد به نظر می‌رسید که ماجرای آشفته یانوپولوس را کنار گذاشته‌اند. اگر سیپک همیشه به نظر می‌رسید که سیاست مداران کسل کننده را با قدرت ستاره‌ها تعدیل می‌کند ترامپ و تمام افراد وابسته به اوحالا بزرگترین ستاره‌ها بودند. کانوی در حضور خانواده‌اش مصاحبه‌ای را با مرسدس اشلاپ (همسر مت اشلاپ؛ سیپک یک جمع خانوادگی بود) نویسنده محافظه کار واشنگتن تایمز داشت که بعد‌ها به کارکنان ارتباطات کاخ سفید پیوست. این دیدگاه دوستانه و الهام بخش زنی با موفقیت‌های بسیار بود، مصاحبه‌ای که به عقیده کانوی اگر او یک جمهوری خواه ترامپی نبود، در شبکه‌های تلویزیونی نیز با او به همین شیوه رفتار می‌شد، درست مانند همتای سابق دمکراتش، والری جارت.

در همان زمانی که کنوی نوع خاص فمینیسم ضد فمنیست خود را توضیح می‌داد، ریچارد اسپنسر به مرکز جمهوری خواهان رسید و امیدوار بود که بتواند در جلسه “راست آلترناتیو اصلا راست نیست” شرکت کند که تلاشی ساده برای تأیید و تأکید بر ارزش‌های سنتی سیپک بود. اسپنسر که از زمان انتخاب ترامپ خود را وقف فعالیت‌های تمام وقت و موقعیت‌های مطبوعاتی کرده بود، قصد داشت تا خود را در موقعیتی قرار دهد تا بتواند اولین خبرنگاران را پیدا کند؛ اما بلافاصله بعد از رسیدن و پرداخت مبلغ عضویت ۱۵۰ دلاری او اولین گزارشگر را جذب کرد و بعد از آن حلقه رو به افزایشی از همین گزارشگران به او نزدیک شدند و یک جمعیت مطبوعاتی خودجوش تشکیل شد و او سوالات را با سبک نوعی کنفرانس خبری ویژه پاسخ می‌داد. درست مانند یانوپولوس و از بسیاری از جهات مانند ترامپ و بانون، اسپنسر به چهار چوب بندی کنایه‌های جنبش محافظه کار معاصر کمک کرده بود. او یک نژاد پرست بود، اما به سختی می‌توان او را محافظه کار نامید، به عنوان مثال او سرسختانه مدافع سیستم بهداشت با پرداخت تک نفره بود و توجهی که دریاف می‌کرد اعتبار کمی به محافظه کاران می‌بخشید؛ بلکه بیشتر تلاش‌ها توسط رسانه‌های لیبرال در لکه دار کردن محافظه کاران بود. از این رو زمانی که جمعیت اطراف او به حدود سی نفر رسید، پلیس مخفی سیپک از راه رسید.

یکی از ماموران امنیتی اعلام کرد:” حضور شما دراین مکان مجاز نیست و صاحبان ملک می‌خواهند که شما اینجا را ترک کنید”.
اسپنسر گفت: “واقعا؟ آن‌ها می‌توانند این کاررا کنند؟ “

مأمور امنیتی پاسخ داد:” بحث کافی است، این یک ملک خصوصی است و سیپک از شما می‌خواهد که این ملک را ترک کنید”.
رها از اعتباراتش، اسپنسر به محوطه بیرونی هتل در اطراف سیپک هدایت شد. او که هنوز غرورش به اندازه کافی جریحه دار نشده بود، در لژ محوطه هتل استراحت کرد و به رسانه‌های اجتماعی روی آورد و به گزارشگران موجود در فهرست مخاطبانش پیام‌ها و ایمیل‌هایی را ارسال کرد.

نکته مورد نظر اسپنسر این بود که حضور او درآنجا به انازه بانون یا ترام مخل یا کنایه آمیز نبود. او ممکن بود اخراج شده باشد، اما در معنای وسیع‌تر تاریخی، این درواقع محافظه کاران بودند که توسط کادر جدید، که شامل ترامپ و بانون می‌شد، از جنبش خود اخراج شدند. اسپنسر کادر جدید را “هویت گرایان و حامیان منافع و ارزش‌ها و سنن و فرهنگ سفید پوستان” نامید. اسپنسر بر این باور بود که او حامی واقعی ترامپ است و سایر اعضای سیپک حالا در حاشیه بودند.